کوچه اورژانس بوعلی

خیابان شفای‌۲ در محله عبدالمطلب به خیابان بزم‌آرا راه دارد. ابتدای کوچه زمینی قرار دارد که با دو بلوکه شهرداری مسدود است. این خیابان بیست‌متر عرض دارد و به‌دلیل وجود دبیرستان طالقانی در ساعاتی از روز، عبور‌و‌مرور در آن زیاد است.

آن‌طورکه قدیمی‌های محله می‌گویند، نزدیک پنجاه‌سال پیش، بیمارستان معتادان در این قسمت از شهر قرار داشت و خانواده‌ها، افراد معتاد را برای ترک اعتیاد به این بیمارستان می‌آوردند.

وجود همین مکان باعث ساخت‌وساز و آبادشدن این معبر شد. این بیمارستان چندسال بعد، جای خود را به پژوهش‌سرای بوعلی داد که بخشی از یک مجموعه بزرگ تحقیقاتی است. تابلو رنگ‌و‌رو‌رفته «سینا» روی یکی از خانه‌ها در انتهای خیابان نشان می‌دهد حدود سی‌سال پیش، این معبر را به این نام می‌شناختند.

پارکی بی‌نام‌و‌نشان در ابتدای معبر به چشم می‌خورد. این پارک در دهه‌۸۰ ساخته شده است و آن را به نام پاکبانش، عمو‌علی عابدی، می‌شناسند که تا وقتی زنده بود، پارک پر از گل‌های زیبا بود و حالا اوضاع خوبی ندارد.

پایگاه اورژانس بوعلی که سال‌۵۶ تأسیس شد، تا هفده‌سال پیش، جزو بیمارستان ابن‌سینا بود، سپس به این خیابان منتقل شد.

علی چمنی متولد ۱۳۳۷ است و از سال ۵۷ در این معبر ساکن است. او زمانی را به یاد می‌آورد که سرتاسر این خیابان، زمین بود و زمین‌ها کم‌کم به مردم واگذار شد.

به گفته اهالی دو طرف کوچه پر از زمین بوده است؛ سمت راست را شهرداری به پارک تبدیل کرد و سمت چپ با بتن یک‌طرفش مسدود شده و شب‌ها پاتوق معتادان است.